زندگی در شهر هوشمند

در یک شهر هوشمند، فناوری‌های مدرن از حوزه‌های انرژی، تحرک، برنامه‌ریزی شهری، مدیریت و ارتباطات با یکدیگر همسو و شبکه می‌شوند تا داده‌های جمع‌آوری‌شده به نتیجه بهتر و بهبود جنبه‌های خاصی از زندگی کمک کند.
ساعت ۷ صبح است. یک ترموستات هوشمند به طور خودکار سیستم گرمایش و آب گرم را روشن می‌کند. حسگرهای نور، پرده‌ها را کنار می‌زنند و شما در خانه‌ای دلپذیر از خواب بیدار می‌شوید و آماده دوش آب گرم می‌شوید. وقتی با ماشین برقی خود به سمت محل کار می‌روید، سیستم حمل‌ونقل هوشمند چراغ‌های راهنمایی را طوری تنظیم می‌کند که ترافیک روان‌تر شود و ۲۰ دقیقه زودتر از همیشه به شهر برسید. برنامه پارک هوشمند برای شما بهترین جای پارک را پیدا می‌کند، درست کنار ایستگاه شارژ ماشین برقی.
وقتی به دفتر می‌رسید، سنسورها چراغ‌ها و سیستم گرمایش را روشن می‌کنند تا محیط مناسبی برای کار داشته باشید. نیمه‌روز احساس کسالت می‌کنید و با یک تماس سریع علائم حیاتی شما بررسی می‌شود. داده‌ها به یک متخصص منتقل می‌شود و او به شما اطلاع می‌دهد که علائم اولیه سرماخوردگی دارید و پیشنهاد می‌کند ویتامین C مصرف کنید.
قبل از رفتن به خانه، گوشی خود را چک می‌کنید. برنامه «سیستم حمل‌ونقل هوشمند» مسیر رفت‌وآمد را بررسی کرده و مسیر سریع‌تری به شما پیشنهاد می‌دهد. به‌این‌ترتیب، ۱۰ دقیقه زودتر از همیشه به خانه می‌رسید.

چرا به شهرهای هوشمند نیاز داریم؟
جدا از توانایی بهینه‌سازی عملیات شهری، ارتقای رشد اقتصادی و بهبود کیفیت زندگی برای ساکنان شهرها، شهرهای هوشمند برای مقابله با رشد فزاینده جمعیت به یک ضرورت تبدیل می‌شوند.
در حال حاضر ۵۴ درصد از جمعیت جهان در یک شهر زندگی می‌کنند. انتظار می‌رود این میزان تا سال ۲۰۵۰ به ۶۶ درصد افزایش یابد. این بدان معناست که شهرهای سراسر جهان باید در سه دهه آینده ۲.۵ میلیارد نفر اضافی را در خود جای دهند. با وجود حجم عظیم مردمی که در چنین مجاورتی کار می‌کنند، شهرها باید تاحدامکان کارآمد عمل کنند. با این رشد جمعیت مورد انتظار، نیاز به مدیریت پایداری محیطی، اجتماعی و اقتصادی منابع وجود دارد.
سه‌لایه یک شهر هوشمند
فناوری: اولین لایه شهر هوشمند، لایه پایه فناوری است. اینجا جایی است که انبوهی از حسگرها، اشیا و ماشین‌ها توسط یک شبکه ارتباطی پرسرعت به هم متصل می‌شوند و داده‌ها را با استفاده از فناوری بی‌سیم و ابر به برنامه‌های مختلف و از برنامه‌های مختلف انتقال می‌دهند.
برنامه‌های کاربردی: لایه دوم در مورد برنامه‌های کاربردی مبتنی بر ابر است که این داده‌های خام را جمع‌آوری، مدیریت و به بینش‌های عملی تبدیل می‌کنند. این بینش‌ها به شرکت‌ها و شهروندان شهر کمک می‌کند تا تصمیمات بهتری بگیرند که کیفیت زندگی آنها را بهبود می‌بخشد.
مردم: لایه سوم یک شهر هوشمند در مورد ترغیب مشاغل و مردم به استفاده از این برنامه‌های مبتنی بر ابر است. اگر مردم از آنها استفاده نکنند، کار نمی‌کنند. مردم باید با استفاده از تلفن‌های هوشمند، ماشین‌های متصل و خانه‌های هوشمند خود با این برنامه‌ها تعامل داشته باشند.
جفت‌کردن دستگاه‌ها و داده‌ها با زیرساخت‌ها و خدمات فیزیکی شهر می‌تواند هزینه‌ها را کاهش داده و پایداری را بهبود بخشد.
این سه‌لایه برای ارائه داده‌های بلادرنگ به هم متصل می‌شوند که به مردم شهر زندگی بهتر و شرکت‌ها توانایی درک الگوهای تقاضا و پاسخگویی با راه‌حل‌های سریع‌تر و کم‌هزینه را می‌دهد.