مسکن کارگران؛ از زمین رایگان تا اقساط ۷۰ میلیونی

علی نبیان، سرپرست سازمان ملی زمین و مسکن، اعلام کرد که اراضی دولتی به‌صورت رایگان و ۹۹ ساله برای ساخت مسکن کارگران در کنار کارخانه‌هایی که فعالیت می‌کنند واگذار می‌شود.

به گفته او، این اقدام بر اساس تفاهم وزارت راه و شهرسازی با صنایع و وزارت صمت در حال پیگیری است.

نبیان تأکید کرد که نظارت بر پروژه‌ها از طریق سامانه معاونت مسکن انجام می‌شود و این طرح‌ها بخشی از نهضت ملی مسکن خواهند بود. برای تأمین مالی نیز از منابع بانک‌های مرتبط و کارخانه‌های دولتی استفاده خواهد شد.

همچنین، شرط واگذاری زمین رایگان این است که شهرک‌ها خوابگاهی نباشند و با زیرساخت‌های مناسب ساخته شوند. سند مالکیت تنها پس از استقرار کارگران صادر خواهد شد.

 روز گذشته نیز، اداره‌کل راه و شهرسازی استان تهران در پیامکی به متقاضیان طرح نهضت ملی مسکن اعلام کرد که برای پیشرفت پروژه‌ها، تکمیل آورده مالی تا سقف ۳۵۰ میلیون تومان (با قسط ۷۰ میلیون تومان) تا تاریخ ۳۰ دی ۱۴۰۳ ضروری است و تأخیر در پرداخت موجب توقف پروژه، افزایش هزینه‌ها، و کاهش امتیاز متقاضیان خواهد شد.

پیش‌تر نیز در مهرماه، پیامکی برای تکمیل آورده تا سقف ۲۸۰ میلیون تومان (با قسط ۵۰ میلیون تومان) تا تاریخ ۲۰ مهر ۱۴۰۳ ارسال شده بود.

کارگری با قسط ۷۰ میلیون تومان؛ رویا یا واقعیت؟

طرح نهضت ملی مسکن با هدف خانه‌دار کردن اقشار کم‌درآمد آغاز شد، اما آیا این هدف با شرایط اقتصادی امروز جامعه هم‌خوانی دارد؟ در پیامک‌های اخیر اداره‌کل راه و شهرسازی استان تهران، از متقاضیان خواسته شده تا قسط ۷۰ میلیون تومانی از آورده خود را تا پایان دی‌ماه واریز کنند. این مبلغ برای بسیاری از کارگران، که حقوق ماهانه آن‌ها کمتر از ۱۲ میلیون تومان است، چالشی بزرگ به‌حساب می‌آید.

حال این پرسش مطرح می‌شود، اگر یک کارگر با درآمد محدود نمی‌تواند چنین اقساطی را پرداخت کند، هزینه‌های ساخت‌وساز چه خواهد شد؟ آیا در نهایت توان مالی این افراد با قیمت تمام‌شده پروژه‌ها همخوانی دارد؟

از سوی دیگر، نگاهی به قیمت مسکن در کلان‌شهرها، به‌ویژه تهران، نشان می‌دهد که خانه‌دار شدن برای اقشار کم‌درآمد بیشتر به رویا شباهت دارد. متوسط قیمت هر مترمربع مسکن در تهران از مرز ۹۰ میلیون تومان عبور کرده و هزینه ساخت‌وساز نیز به دلیل تورم مصالح ساختمانی به‌طور مداوم افزایش می‌یابد.

آیا این رویکرد می‌تواند پاسخی به نیاز واقعی کارگران باشد یا تنها فاصله آن‌ها را از خانه‌دار شدن بیشتر خواهد کرد؟