معاون برنامهریزی و توسعه شهری سازمان نوسازی شهر تهران

عموما تصور بر این است که ساخت مسکن در شهر به دلیل ایجاد ظرفیت جدید سکونت موجب افزایش جمعیت میشود. حتی بعضیها گمان میکنند، افزایش جمعیت با ایجاد مسکن رابطه مستقیم دارد و بر همین مبنا ادعا میشود با تبدیل ساختمانهای یک یا دو طبقه به ساختمانهای چهار یا پنج طبقه، جمعیت شهر مثلا ۵/ ۲ برابر میشود و استدلال میکنند که برای حفظ توازن، ضروری است میزان خدمات نیز ۵/ ۲ برابر شود.
شمالشهر در رشد جمعیت از جنوبشهر جلو زد؛ چهار پیامد گسل جمعیتی

گسل جمعیتی شمال-جنوب تهران در فاصله ابتدا تا انتهای دهه۹۰ تشدید شد. رشد خاموش شکاف «خدمات سکونتی» و «ارزش املاک» بین پنج منطقه اول و ۱۲ منطقه جنوب شهر طی سالهای اخیر باعث شده است نقاط مرغوب پایتخت در رشد جمعیت از مناطق فقیر سبقت بگیرد. جمعیت مناطق شمالی در پایان دهه۹۰ نزدیک به ۵۰درصد افزایش یافت؛ درحالیکه این نرخ برای جنوب شهر ۲۴درصد بوده است. این وضعیت سبب افزایش سهم جمعیتی مناطق محدود و در مقابل، کاهش سهم مناطق وسیعی از نیمه جنوبی از «پذیرش جمعیت جدید» شده است. بررسیها نشان میدهد تمایل به زندگی در مناطق برخوردار- توسط افرادی که استطاعت مالی دارند- از یکسو و ناتوانی کمدرآمدها از زندگی حتی در مناطق کمبرخوردار تهران از سوی دیگر باعث شده است آهنگ رشد جمعیت در دو نیمه پایتخت هماهنگ نباشد؛ بهطوریکه بخشی از ساکنان جنوبی طی سالهای جهش قیمت به حومه رفتند و بخشی از جابهجاییهای بین منطقهای نیز عمدتا به سمت بالای شهر بوده است. این دو قطبی، ۴پیامد به همراه دارد.